Brytyjska rodzina królewska (tom 3) Tytuł oryginału: Prinsesse Diana, del 2 - Folkets dronning Wydawnictwo: Word Audio Publishing International Data wydania: 2022-10-26 Data 1. wyd. pol.: 2022-10-26 Język: polski Tłumacz: Joanna Gwizdalska-Mentel Od dziesięciu lat posługuje się tytułem księżnej Cambridge. Udziela się charytatywnie, patronuje wielu fundacjom i organizacjom, pojawia się publicznie reprezentując monarchię. Zanim jednak Kate Middl - Слушайте Królewskie ciekawostki: Kim byłaby Kate, gdyby nie została księżną? by Royal Story | Królewska Historia моментально на планшете Brytyjska rodzina królewska chce, by Netflix zaznaczył, że "The Crown" to nie dokument. Płacząca Meghan w zwiastunie dokumentu Netflixa o rodzinie królewskiej. Brytyjskie media: Harry i Meghan wypowiadają wojnę reszcie rodziny królewskiej. Brytyjskie media: Pięć manipulacji w zwiastunach serialu Netflixa o Harrym i Meghan Dziewczynka przyszła na świat w londyńskiej dzielnicy Tottenham jako córka zaledwie 18-letniej, niezamężnej Penny Adkinson i Marka Evansa, hydraulika z Walii. Rodzinę tworzyli tylko przez dwa lata, gdyż Mark nadużywał alkoholu i wkrótce odszedł od Adele i jej matki. Dziewczynka od najmłodszych lat lubiła śpiewać. Brytyjska rodzina królewska jest w mediach ulubionym tematem wiadomości i jest to jeden z powodów, dla których istnieje wiele filmów i serialów dotyczących znanych wydarzeń historycznych. Przykładami tych adaptacji są seriale "The Crown", która pokazuje życie młodej królowej Elżbiety II i "Reign", która jest serią o życiu Mary Do brytyjskiej rodziny królewskiej należy wiele niezwykłych posiadłości o łącznej wartości 18 mld dolarów. Są to między innymi zamki, pałace, rezydencje z rozległymi ogrodami czy prywatne domy. W miejscach tych najczęściej przebywała sama królowa Elżbieta II i jej rodzina. Oto najsłynniejsze i najpiękniejsze królewskie posiadłości. UWlHrd. Nie taka "royal" w nie takiej wielkiej... Bez wątpienia żaden z dziesięciu rodów panujących nie ma jednak blasku Royal Family z Wielkiej Brytanii. Choć zarówno sama rodzina królewska, dopuszczając plebejską krew, nie jest już taka "royal", a i Brytania też już nie taka wielka jak przed laty... Tradycja sięgająca IX wieku robi jednak swoje. Podobnie jak wiele wyglądających na niedzisiejsze zasad. Następcy tronu nie mogą być katolikami ani wchodzić z nimi w związki. Nie mogą wziąć ślubu przed ukończeniem 25. roku życia. Nie mogą też przyjmować w prezencie... żywności. Z tego powodu tysiące bombonierek i czekoladek rocznie przysyłanych w prezencie Elżbiecie II jest niszczonych w obawie przed próbą otrucia. Zwolennicy monarchii zwracają też uwagę, że w republikach z wybieranym tak czy inaczej prezydentem ludzie podświadomie tęsknią za rodziną królewską. Stąd bierze się ponoć zainteresowanie okazywane przez media i obywateli dziećmi prezydentów, premierów czy innych wysoko postawionych osób. Podkreślają, że arystokracja to "stan normalny" i nawet w republikańskich USA realna władza dzierżona jest przez kilkanaście-kilkadziesiąt rodów. Nowej arystokracji wyrosłej na gruzach starej. Morświn Jej Królewskiej Mości Nimb brytyjskiej monarchii wynika niewątpliwie także z tego, że Windsorowie byli przez lata najbogatszą i najpotężniejszą rodziną świata. Do dziś formalnie panują nad 1/6 lądów na Ziemi. Windsorowie nie są już jednak najbogatszą rodziną nawet na Wyspach. Daleko im do Gatesa czy choćby twórcy Facebooka. Osobisty majątek Elżbiety II szacuje się na 500-900 mln euro. Kłopot z oszacowaniem majątku wynika także z tradycji. Wiele zabytków w prywatnym posiadaniu królowej nie ma rynkowej ceny. Według wciąż obowiązującego prawa do Elżbiety II należą też wszystkie łabędzie w Wielkiej Brytanii oraz "królewskie gatunki ryb złowione na wodach terytorialnych Zjednoczonego Królestwa, czyli jesiotry, delfiny, morświny i wieloryby". Do dziś nikt nie podjął się próby oszacowania rynkowej wartości morświnów Jej Królewskiej Mości. Znaczenie monarchii podkreśla oczywiście jej polityczna rola. I wbrew pozorom nie ogranicza się ona wyłącznie do głosu doradczego bądź obowiązków reprezentacyjnych. Taką pełni w kilkunastu krajach, w których pozostaje głową państwa (jak w Australii czy Kanadzie). W Wielkiej Brytanii wykracza jednak poza te ramy. Wynika to choćby z tego, że brytyjska polityka opiera się w dużej mierze na tradycji i precedensach, a nie na ustawach. A tradycja to właśnie monarcha, który za radą swoich ministrów "nie może czynić źle"... Elżbieta II kontra Thatcher Królowa ma prawo weta. Ostatni raz korzystała z niego jej poprzedniczka w 1707 roku, ale według politologów można sobie wyobrazić podjęcie takiej decyzji w przypadku szczególnie kontrowersyjnych ustaw. Królowa nie musi jednak sięgać do weta, by wpływać na politykę rządu. Kiedy premier Thatcher sprzeciwiała się objęciu sankcjami RPA przez jej rząd (za politykę apartheidu), królowa Elżbieta II ogłosiła sankcje jako głowa... Wspólnoty Narodów, w tym Zjednoczonego Królestwa. Monarcha może też wskazać premiera, jeżeli żadna z partii nie uzyska w wyborach odpowiedniej większości. W 1940 roku dzięki jej ojcu premierem został Winston Churchill. Sama Elżbieta II ingerowała w politykę podczas kryzysów konstytucyjnych. I jak na brytyjskie warunki miało to miejsce dość często (w 1957, 1963 i 1974 roku). Rodzina królewska pilnuje jednak, by poglądy polityczne monarchini i jej następców pozostały nieznane. Podejrzewa się, że są konserwatywne i poznają je tylko kolejni szefowie rządów. Od czasu do czasu któremuś z nich (a obecna królowa panowała już nad dwunastoma) wymsknie się jednak coś z tych zamkniętych spotkań. Z przecieków wynika, że Elżbieta II sytuuje się na prawo od rządów Tony'ego Blaira, ale jednocześnie na lewo od konserwatywnej premier Margaret Thatcher. Lady Thatcher, ponoć nielubiana przez królową, określiła nawet Elżbietę II jako kogoś, "kto mógłby głosować na Partię Socjaldemokratyczną". Królobójca bohater? Tradycja monarchii sięgającej 1200 lat i króla Egberta (IX wiek naszej ery) działa na wyobraźnię. O dynastii Windsorów mówi się jednak dopiero od I wojny światowej. W obliczu konfliktu z Niemcami powiązania rodzinne dynastii Saxe-Coburg-Gotha z rodem panującym we wrogim kraju (poprzez męża królowej Wiktorii, księcia Alberta) mogły być odbierane jako zbyt rażące. Przyjęto zatem "nazwisko" brzmiące w uszach poddanych bardziej swojsko. Mówiąc o nieprzerwanej tradycji brytyjskiej monarchii, warto podkreślić, że pewna przerwa miała jednak miejsce. Chodzi o krótki okres rządów Olivera Cromwella. Po wojnie parlamentu z królem Karolem I Anglia została ogłoszona republiką (19 maja 1649 roku). Po 4 latach Cromwell ogłosił się lordem protektorem. W 1660 roku, już po restytucji monarchii Stuartów, ciało Cromwella uważanego przez wielu za królobójcę i ludobójcę zostało wyjęte z grobu, poddane "pośmiertnej egzekucji", pozbawione czci i pochowane w nieznanym do dziś miejscu. Żeby sprawę skomplikować, Cromwell regularnie znajduje się w pierwszej "10" plebiscytów na najwybitniejszego Brytyjczyka wszech czasów. Uznaje się go za twórcę podstaw do późniejszego wzrostu imperium brytyjskiego. Często sąsiaduje na tych listach z późniejszymi i wcześniejszymi monarchami. Dziś republikańskie zachowania zdarzają się dość rzadko. Kilka lat temu jedna z walijskich posłanek wywołała jednak skandal i została usunięta z sali brytyjskiego parlamentu za zwrócenie się do królowej per "pani Windsor". Królowa radia i telewizji Królowa Elżbieta II potrafiła nie tylko przetrwać kilka politycznych zakrętów, ale także zmasowany atak mediów. W wojnie lady Diany z Windsorami dziennikarze, jak i większość poddanych, stanęli po stronie księżnej. Po tym konflikcie i śmierci księżnej polityka Elżbiety II wobec mediów zmieniła się i dała rezultaty. Brytyjczycy deklarują dziś w sondażach, że chcą pozostawienia jej na tronie aż do śmierci, niezależnie od wieku. Książę Karol, niewątpliwie życzący swojej matce jak najdłuższego żywota, i tak od dawna jest rekordzistą świata w roli "następcy tronu" czekającego na koronację. Umiejętność grania mediami nie jest wśród Windsorów nowa. W latach 30. rodzina szybko zdała sobie sprawę z wpływu jedynego w tamtych czasach masowego medium. Radiowe przemówienia czy relacja z koronacji Jerzego VI stały się, wobec braku innych mediów masowych, jeszcze większymi hitami niż dzisiejszy ślub Williama i Kate. Według plotek John Reith, ówczesny dyrektor generalny BBC, przez lata był głównym copywriterem królewskiego dworu. Koronacja obecnej królowej Elżbiety II z 1953 roku była zaś pierwszym międzynarodowym wydarzeniem telewizyjnym transmitowanym na żywo do kilku krajów. Heroina z ud striptizerki Pierwsze otwarcie Elżbiety II na media miało jednak miejsce już w latach 60. Dokument "Royal Family" był hitem, ale okazał się odzierać Windsorów z pewnej tajemniczości i blasku, pokazując ich jako "zbyt ludzkich i przeciętnych". Uznano, że może to zaszkodzić monarchii i zdecydowano się ograniczać aktywność w telewizji. Rodzina królewska zmienia jednak podejście nie tylko do mediów, ale też do siebie samej. Wielu jej członków (nawet pozostających na liście następców tronu) uprawia uwłaczające niegdyś godności arystokracji zawody, jak dziennikarze czy bankierzy. Kilku pozostaje w wolnych związkach nie tylko z ludźmi "niższego stanu" (jak nowa księżna Kate), ale wręcz obnosi się ze związkami z bogatymi egzotycznymi biznesmenami bądź pięknościami. Przyznaje się też do problemów z alkoholem i narkotykami. Zajmują oni jednak na tyle odległe miejsca w kolejce do tronu, że Windsorom nie grozi raczej w mediach wysyp zdjęć i tytułów w stylu "Król w młodości wciągał kreskę z ud striptizerki"... 1. KRÓLOWA DZIEWICA MIAŁA NIEŚLUBNEGO SYNA? Królowa Anglii Elżbieta I nigdy nie wyszła za mąż i przeszła do historii jako „Królowa Dziewica”. Miała jednak kilku mniej lub bardziej platonicznych kochanków, z których najsłynniejszym był Robert Dudley, 1. Earl Leicester. Plotka głosiła, że mieli dziecko. W 1587 r. Hiszpanie aresztowali u wybrzeży San Sebastian mężczyznę, który później zaczął podawać się za syna Elżbiety I i Dudleya, Arthura Dudleya. Królowa miała po urodzeniu syna powierzyć go opiece zaufanego swojej dwórki, Roberta Southerna. Dopiero jako nastolatek Arthur miał poznać prawdę o swoich królewskich korzeniach. Zdaniem niektórych badaczy królowa mogła w tajemnicy urodzić dziecko latem 1561 r., kiedy jak zauważyli jej dworzanie była „bardzo opuchnięta” lub w 1562 r., gdy oficjalnie chorowała na ospę. Wśród badaczy przeważa jednak opinia, że Artur Dudley był po prostu angielskim szpiegiem, wysłanym do Hiszpanii tuż przed wyprawą Wielkiej Armady na Anglię. Miał on wprowadzić Hiszpanów w konsternację, podając się za potencjalnego katolickiego następcę angielskiego tronu. Ostatnia wzmianka o Dudleyu pochodzi z 1590 r. – miał być wówczas więźniem w mieście Alcantra. 2. TAJEMNICA MAŁŻEŃSTWA KRÓLOWEJ WIKTORII Królowa Wiktoria i Albert Sachsen-Coburg-Gotha byli jednym z najszczęśliwszych małżeństw na brytyjskim tronie. Szczęście to przerwała jednak przedwczesna śmierć Alberta 14 grudnia 1861 r. Władczyni mocno przeżyła odejście ukochanego męża, lecz wkrótce znalazła pocieszenie u boku swojego wiernego szkockiego sługi Johna Browna. Relacja łącząca Wiktorię i Browna budzi żywe dyskusje wśród historyków. Według pamiętników brytyjskiego polityka Lewisa Harcourta kapelan królowej Norman Macleod miał wyznać na łożu śmierci, że udzielił parze sekretnego ślubu. Harcourt nie mógł jednak uzyskać tej informacji z pierwszej ręki, więc wiarygodność tego przekazu może budzić pewne wątpliwości. Sama Wiktoria po śmierci Browna w marcu 1881 r. napisała przejmujący list, sugerujący iż przynajmniej traktowała swojego sługę podobnie jak zmarłego męża. Nie ma jednak jednoznacznych dowodów na to, czy Brown był tylko przyjacielem, czy też kochankiem lub nawet mężem monarchini. Pamiętniki domniemanego męża Wiktorii, które mogłyby ujawnić prawdę, zostały po jego śmierci zniszczone. 3. ZAGINIONY KSIĄŻĘ JAN Król Jerzy V i jego żona królowa Maria mieli sześcioro dzieci: Edwarda, Alberta (późniejszego Jerzego VI), Marię, Henryka, Jerzego i Jana. Najmłodszy z królewskich synów nie rozwijał się jednak tak jak jego starsi bracia. W wieku 4 lat u księcia Jana pojawiły się ataki padaczkowe oraz pierwsze oznaki autyzmu. Z powodów zdrowotnych chłopiec nie uczestniczył w koronacji swoich rodziców w czerwcu 1911 r., a po 1913 r. całkowicie wykluczono go z życia publicznego. Dla rodziny królewskiej posiadanie chorego dziecka stanowiło ujmę na honorze. W 1916 r., kiedy napady padaczkowe nasiliły się, Jan zamieszkał w Wood Farm, gdzie otoczyła go opieką niania Charlotte Bill. Jedynymi towarzyszami zabaw chłopca były lokalne dzieci, rodzice odwiedzali go jedynie sporadycznie. Książę Jan zmarł po ciężkim ataku epileptycznym 18 stycznia 1919 r. i został pochowany w kościele Św. Marii Magdaleny w Sandringham. Przez wiele lat o księciu Janie wspominano bardzo rzadko. Zainteresowanie jego osobą wzrosło w 1998 r., gdy zdjęcie chłopca wystawiono na aukcji w Paryżu, a w 2003 r. stacja BBC stworzyła o nim nawet film „The Lost Prince”. 4. KRÓL JERZY V ZOSTAŁ PODDANY EUTANAZJI Przez ostatnie lata życia król Wielkiej Brytanii Jerzy V ciężko chorował na płuca, czego przyczyną był wypadek na koniu i nadużywanie cygar. Na początku 1936 r. było już wiadomo, że dni monarchy są policzone. Rankiem 21 stycznia 1936 r. podano w prasie informację o jego śmierci. Przez wiele lat sądzono, że Jerzy V zmarł na skutek przewlekłej choroby. Wydane w 1986 r. pamiętniki lorda Bertranda Dawsona, królewskiego medyka, ujawniły jednak szokującą prawdę – król został poddany eutanazji. 20 stycznia 1936 r. o godz. 23 lord Dawson wystrzyknął Jerzemu dwie substancje, których połączenie miało przyspieszyć zgon chorego: ¾ grama morfiny, a następnie gram kokainy. Lord Dawson uzasadniał decyzję o eutanazji troską o godność monarchy oraz… chęcią ogłoszenia jego śmierci w porannej edycji „The Times”, a nie w popołudniówce, która była „mniej odpowiednia”. Chociaż rodzina królewska sprzeciwiała się podtrzymywaniu życia Jerzego V na siłę, nie zostali oni poinformowani o eutanazji i odnosili się sceptycznie do poczynań Dawsona. 5. KRÓLOWA MATKA WSTYDZIŁA SIĘ SWOJEJ RODZINY Matka królowej Elżbiety II, Elizabeth Bowes-Lyon, znana powszechnie jako Królowa Matka, była jedną z najpopularniejszych przedstawicielek brytyjskiej rodziny królewskiej. Brytyjczycy nigdy nie zapomnieli jej wkładu w podtrzymywanie ducha walki narodu w czasie II wojny światowej, a sam Adolf Hitler nazywał ją „najniebezpieczniejszą kobietą na świecie”. Na biografii królowej obecna jest jednak mała rysa, związana z dwiema przedstawicielkami jej rodziny. W 1963 r. w prestiżowym almanachu szlacheckim Burke’s Peerage zamieszczono informację, jakoby bratanice królowej Nerissa i Katherine Bowes-Lyon zmarły odpowiednio w 1940 r. i 1961 r. Tymczasem w 1987 r. ujawniono, że dziewczęta zostały w 1941 r. umieszczone w Royal Earlswood Hospital – szpitalu dla umysłowo chorych. Nerissa zmarła 22 stycznia 1986 r., a Katherine dopiero 23 lutego 2014 r. Błędną informację w herbarzu o śmierci Nerissy i Katherine krewni tłumaczyli… demencją ich matki. Rodzina Bowes-Lyon nie interesowała się jednak losem kobiet i dopiero po ujawnieniu skandalu postawiła Nerissie nagrobek. Niemal każdy słyszał o Pałacu Buckingham, Zamku w Windsorze czy Pałacu Kensington, gdzie mieszkają na co dzień książę William i Kate Middleton. Ale do majątku rodziny królewskiej należy dużo więcej niezwykłych gmachów i okazałych posiadłości. Oto najbardziej znane. Najbardziej znana posiadłość należąca do rodzinny królewskiej. Pałac Buckingham znajduje się w centrum Londynu i od 1837 roku jest oficjalną londyńską rezydencją brytyjskich monarchów. Budynek został wzniesiony w 1703 roku, w stylu późnego baroku jako rezydencja miejska dla księcia Buckingham, Johna Sheffielda. Ale już w 1761 pałac wszedł w posiadanie króla Jerzego III i został przekształcony w jego rezydencję. Pałac dysponuje 775 pokojami oraz największym prywatnym ogrodem w Londynie. Od 1992 część pałacu Buckingham udostępniona jest odpłatnie zwiedzającym, a w miesiącach letnich, gdy królowa spędza wakacje poza Londynem, turyści mogą zwiedzić również apartamenty. Zamek w Windsorze wikipedia / Diliff Zamek jest drugą oficjalną rezydencją brytyjskich monarchów, to tutaj królowa Elżbieta II przyjmuje oficjalnych i prywatnych gości. Zamek w Windsorze jest siedzibą brytyjskiej rodziny królewskiej od 1110 roku, a za jego budowniczego uznaje się Wilhelma I Zdobywcę. Rezydencja pozostaje również największym nadal zamieszkiwanym zamkiem na świecie - ma powierzchnię 45 tysięcy metrów kwadratowych. A restauracja zabytkowych elementów budynku oraz jej modernizacja pochłonęła w 2015 roku 67 milionów funtów. Pałac Holyrood wikipedia / Christophe Meneboeuf To trzecia z rezydencji będąca oficjalną siedzibą monarchii brytyjskiej. Pałac w Edynburgu powstał pierwotnie jako opactwo w XII wieku, ale obecna zabudowa została wzniesiona w XVII wieku. Królowa Elżbieta spędza w nim część letniego wypoczynku i organizuje w nim przyjęcia. Pałac Holyrood jest także miejscem oficjalnych spotkań, gościły w nim takie sławy jak Nelson Mandela, Władymir Putin czy papież Benedykt XVI. Pałac Holyrood wikipedia / Christophe Meneboeuf To jedna z rezydencji należących jedynie do królowej Elżbiety - jest to jej prywatna rezydencja i nie należy do rodziny królewskiej z racji pełnionego urzędu. To właśnie tutaj tradycyjnie królowa Elżbieta spędza święta Bożego Narodzenia wraz z rodziną. Posiadłość składa się z pałacyku oraz otaczających go 250 hektarów ziemi. Rezydencja została wzniesiona w 1771 roku, a od 1952 roku należy do królowej Elżbiety. Otrzymała ją w spadku po ojcu. Pałac Balmoral (Aberdeenshire) wikipedia Druga z posiadłości należących tylko do królowej. Według opinii wielu obserwatorów rodziny królewskiej jest to ulubiona posiadłość samej Elżbiety II. Posiadłość ma 20 tysięcy metrów kwadratowych powierzchni, a pierwotny zamek został wybudowany już w 1484 roku. Obecny wygląd posiadłości to efekt prac modernizacyjnych w latach 1853-1856. Nadano wtedy zabudowaniom stylu Scottish Baronial. Clarence House wikipedia Clarence House to oficjalna siedziba księcia Walii (Karola) oraz jego żony księżnej Kornwalii (Kamili). Budynek powstał w 1827 roku według projektu Johna Nasha, na zamówienie księcia Clarence, późniejszego króla Wilhelma IV. Pałac służył królowej matce Elżbiecie przez 50 lat jako jej siedziba i dopiero w 2002 roku, po śmierci władczyni, zamieszkał w niej oficjalnie książę Karol wraz z synami. Kensington Palace wikipedia Oficjalna siedziba synów księcia Karola oraz ich żon i dzieci. To własnie w tej rezydencji zamieszkali po ślubie książę Karol i księżna Walii - Diana. Lady Diana mieszkała w rezydencji aż do tragicznej śmierci w 1997 roku. st. James Palace (Londyn) wikipedia To jeden z najstarszych pałaców w Londynie. Choć pozostaje formalnie siedzibą dworu, to urzędują w nim głównie dworscy urzędnicy oraz organizowane są przyjęcia, gdyż dysponuje ogromnymi salami bankietowymi. w 1837 królowa Wiktoria oficjalnie odebrała mu status głównej siedziby królewskiej. Pałac jest także oficjalną londyńską rezydencją księżniczki Anny oraz księżniczki Aleksandry. Niewielu wie, że do rodziny królewskiej należą też budynki użyteczności publicznej, np. słynny tor gonitw konnych - Ascot Racecourse. Tor znajduje się niecałe 10 kilometrów od zamku w Windsorze. Pierwotna konstrukcja toru została wybudowana w 1711 roku przez królową Annę. Następnie trybuny były wielokrotnie przebudowywane. Znaną dziś formę zaprojektowało studio Popolous. Budynek został otwarty w 2006 roku. Serial „The Crown” zwrócił szczególną uwagę widzów na historię rodziny królewskiej oraz jej sekrety. W tym artykule opowiemy więcej o zwyczajach i tajemnicach tej niezwykłej rodziny. Królewskie maniery, czyli obyczaje na dworze Elżbiety II Rodzina królewska oraz jej goście muszą dokładnie przestrzegać zasad. Podczas wykwintnego posiłku należy zaprzestać jedzenia, kiedy zrobi to królowa. Nie wolno również pojawiać się na dworze królewskim w nieodpowiednim stroju. Kobiety nie mogą nosić krzykliwych i mocno wydekoltowanych sukienek na rodzinnych uroczystościach. Zakazane są również odkryte buty, np. sandały. Mile widziane jest wkładanie pończoch bądź rajstop. Mężczyźni zaś nie powinni wychodzić bez marynarki oraz klasycznych, skórzanych butów. Wszyscy członkowie królewskiej rodziny mają do dyspozycji służbę – w tym garderobianą, która dba o każdy szczegół ubioru. Jest też odpowiedzialna za odpowiednie przechowywanie, czyszczenie i naprawianie ubrań, dzięki czemu członkowie rodziny królewskiej mogą nosić wielokrotnie te same kreacje, a one nie tracą na jakości. Sama królowa dba o wizerunek, dlatego nigdy nie pojawia się na oficjalnych uroczystościach bez kapelusza i rękawiczek. Królowa łabędzi Niewiele osób wie, że królowa Elżbieta II jest właścicielką praktycznie wszystkich łabędzi w Wielkiej Brytanii. Co roku w lipcu odbywa się ceremonia nazywana „wznoszeniem łabędzi”, podczas której łabędzie przebywające na Tamizie są liczone i sprawdzane pod kątem zdrowia. Królowa jest również jedyną osobą w kraju, która może legalnie jeść łabędzie, jednak nie zdarza się to często. Elżbieta II kierowcą Może zaskoczyć fakt, że królowa posiada prawo jazdy. Zdobyła je podczas II wojny światowej w trakcie służby wojskowej. Co więcej, monarchini była także mechanikiem samochodowym. Elżbieta II ze względu na wiek nieczęsto prowadzi samochód, jednak jako jedyna osoba w państwie nie potrzebuje prawa jazdy, by móc poruszać się po drogach. Może również bez kontroli granicznej wjeżdżać do innych krajów. Wujek Elżbiety II był sympatykiem nazistów Rodzina królewska ma kilka sekretów, które nie są zbyt chlubne. Jednym z nich jest fakt, że Edward VIII, wujek królowej Elżbiety II, sympatyzował z nazistami. Co więcej, utrzymywał również bliskie kontakty z samym Hitlerem. Jego osoba wymaga nieco głębszego przedstawienia również ze względu na ciekawą historię miłosną. Z powodu miłości do amerykańskiej aktorki Wallis Simpson był zmuszony abdykować. Po tej trudnej decyzji postanowił się z nią ożenić. Elżbieta II nigdy nie odniosła się szczegółowo do niepochlebnych informacji o jej wuju. Twierdzi, że była zbyt młoda, by zrozumieć ideologię nazistów i sama nigdy jej nie popierała. Imprezowa siostra Elżbiety II Rodzina królewska wydaje się nieskazitelna, ale nie wszyscy jej członkowie w stu procentach trzymali się królewskiego ceremoniału. Księżniczka Małgorzata, siostra Elżbiety II, w czasach swojej młodości była znana z bardzo imprezowego stylu życia. Wolny czas uwielbiała spędzać z muzykami, eksperymentowała z alkoholem i narkotykami. Jako mężatka miała romans z 17 lat młodszym ogrodnikiem – Roddym Llewellynem. Jej romans nie umknął czujnym paparazzim i szybko wyszedł na światło dzienne. Miał też swoje konsekwencje – jego ujawnienie zakończyło się pierwszym od blisko 500 lat rozwodem w rodzinie królewskiej. Zdj. głóne: Markus Spiske/ Rodzina królewska w Wielkiej Brytanii urodzi za perfekcyjną. Brytyjska para królewska podziwiana jest na całym świecie. Nie wszyscy wiedzą jednak, że nawet w tak doskonałej rodzinie zdarzają się różne skandale. Jakie tajemnice mają członkowie rodziny królewskiej? Jakie ciekawostki starał się przez lata ukryć ród Windsorów? Czy plotki o rodzinie królewskiej, którymi na co dzień żyje Anglia, są prawdziwe? Sprawdź, jak wygląda historia królowej Elżbiety i poznaj ciekawe informacje o rodzinie szukasz więcej informacji i ciekawostek historycznych, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o historii Anglii. Rodzina królewska – opis skandali i zdjęcia rodziny Królowa Elżbieta i książę Filip. Jakie mieli tajemnice członkowie rodziny królewskiej? Brytyjska para królewska znana jest praktycznie każdej żyjącej na świecie osobie. Nawet ci niewnikający w ich losy wiedzą, kim jest królowa Elżbieta i książę Filip. W Wielkiej Brytanii uchodzą za idealne małżeństwo choć powszechnie wiadomo, że nie zawsze działo się w nim dobrze. Od momentu koronowania Elżbiety II na monarchinię Wielkiej Brytanii zaczęły pojawiać się problemy, które później przewijały się przez historię związku legendarnej pary królewskiej. Książę Filip długo nie mógł pogodzić się z nową rolą swojej żony, która przez służbę krajowi zaczęła się od niego oddalać. Ich życie prywatne niemal nie istniało. Książę Filip znany jest ze swojego „rozbrykanego” charakteru. Właśnie dlatego, stłamszony karierą żony i jej wiecznym brakiem czasu, sporo romansował. Wśród kobiet mających romans z Filipem wymienić można chociażby Sachę Hamilon, tancerkę baletową Galinę Ulanowę czy Patricię Kirkwood. Książę od zawsze miał słabość do otaczania się pięknymi kobietami. Jednak zawsze powtarzał, że nie zamierza odejść od Elżbiety II. Mimo, że nie miała dla niego zbyt wiele czasu, ciągle jest to największa miłość życia Filipa. W Londynie plotki szybko się rozchodzą. Liczne romanse Filipa oczywiście błyskawicznie dotarły do uszu królowej Elżbiety II. Wiedziała ona jednak, że nie może dać po sobie poznać smutku i rozczarowania mężem. W przypadku bycia tak ważną osobą w państwie i na świecie nie powinno się dopuszczać uczuć, by nie zaważyły na losach całej monarchii. Królowa Elżbieta nadal była konserwatywna i zasadnicza, trzymając wszystkich na dystans. Wierzyła też, że książę Filip wreszcie uspokoi się i zrozumie role, z którymi przyszło im się obojgu mierzyć. Nie było też tak, że królowa pozostawała nieskazitelna. Często spotykała się ze znajomym lordem Porchesterem, nazywanym przez nią „Porchie”. Oboje pasjonowali się jazdą konną i wyścigami. Mówiono nawet, że Porchie był kochankiem królowej Elżbiety, choć monarchini stanowczo zaprzeczała wszystkim pomówieniom. Dziś książę Filip razem z królową Elżbietą dogadują się, jak najlepsi przyjaciele. Wydaje się, że błędy dawnych lat zostały sobie nawzajem przebaczone. Jak jest naprawdę? To wie tylko i wyłącznie para królewska. Romans księcia Karola z Camillą Parker-Bowles w rodzinie królewskiej - Pałac Buckingham Syn królowej Elżbiety i księcia Filipa, Karol, poznał się z Camillą Parker-Bowles w 1971 roku. Opis świadków wskazywał, że na początku wyłącznie się ze sobą przyjaźnili. Jednak później przyjaźń zmieniła się w romans, a para stała się w sobie bardzo zakochana. Karol pragnął oświadczyć się Camilli, jednak królowa Elżbieta II nie wyraziła zgody na małżeństwo syna z Camillą. Uznała bowiem, że nie będzie to dobra żona dla Karola – a poza tym nie spełnia wymagań monarchii. Camilla wyszła więc za innego mężczyznę, a Karol długo był bardzo nieszczęśliwy. Rodzina naciskała na niego coraz mocniej, by w końcu się ustatkował. W 1980 roku poznał Dianę Spencer, młodszą od niego o 13 lat. Szybko się jej oświadczył, ponieważ rodzina królewska cały czas wywierała na nim presję. Para pobrała się w 1981 roku, choć nie była ze sobą szczęśliwa. Księżna Diana nie mogła odnaleźć się wśród nowej rodziny. Bardzo źle odbiło się to na jej samopoczuciu. Również znikający książę Karol sprawił, że księżna Diana cierpiała psychicznie. Towarzyszyła jej w dodatku nie tylko depresja, ale i bulimia. Książę Karol nie zapominał o Camilii nawet, gdy Diana urodziła mu dwójkę synów (Williama i Harrego). Cały czas rozmawiali ze sobą przez telefon, niekiedy potajemnie spotykali się. Ponoć przed ślubem z Dianą, książę Karol spotkał się z ukochaną. Tak naprawdę każda jedna osoba cierpiała z miłości, która nie była tą jedyną. Książę Karol przyznał się, że nie kocha Diany w 1994 roku. Dwa lata później rozwiódł się z nią, by wszyscy mogli żyć zgodnie z własnymi uczuciami. W sierpniu 1977 roku księżna Diana zginęła niestety w wypadku samochodowym, do którego doszło w Paryżu. Anglia pogrążyła się w żałobie, Camilla zniknęła w cieniu, a Karol ciągle cierpiał z niespełnionej miłości. Wreszcie udało mu się zbudować z Camillą dojrzały związek i zalegalizować go 9 kwietnia 2005 roku. Książę Karol i Camilla do dnia dzisiejszego są ze sobą bardzo szczęśliwi. Sprawdź także ten artykuł na temat królowej Elżbiety i księcia Filipa. Jakie tajemnice skrywają członkowie rodziny królewskiej? Oto ciekawostki i zdjęcia rodziny królewskiej Miłość ważniejsza od królewskiej korony – Pałac Buckingham - książę Edward VIII Windsor Dawny król Wielkiej Brytanii, Edward VIII abdykował, by oddać koronę swojemu bratu – Jerzemu VI, ojcu królowej Elżbiety II. Ważniejsza od królewskiej korony okazała się bowiem miłość do Wallis Simpson.`Edward VIII słynął z tego, że zasady monarchii były dla niego niezrozumiałe – więc ciągle się przeciw nim buntował. Przerwał studia, woląc organizować ogromne przyjęcia i zapraszać na nie różnych arystokratów i ciekawych ludzi. Podczas jednego z nich poznał amerykańską rozwódkę, Wallis. Rodzina królewska oczywiście nie chciała zgodzić się na ten związek. Edward VIII Windsor był oburzony faktem, że nie da się nic z tym zrobić, a nikt nie traktuje Wallis Simpson poważnie. Gdy Edward VIII po śmierci ojca zasiadł na tronie, zaczęły pojawiać się kolejne informacje o rodzinie królewskiej w Londynie. Przede wszystkim Edward VIII nie był modelowym monarchą, co dawało się odczuć. Tym bardziej, że nie krył publicznie uczucia do swojej ukochanej. Widok na Pałac Buckingham, siedzibę Królowej Elżbiety II Historia miłosna Edwarda VIII Windsora z Wallis Simpson nie była zrozumiała dla każdego mieszkańca Wielkiej Brytanii. Ludzie potrzebowali silnego i odpowiedzialnego władcy, który swoimi decyzjami odmieni kryzys gospodarczy w Anglii. Król miał jednak inny pomysł, pragnąc zmienić monarchię i wprowadzić powiew nowoczesności. W dalszym ciągu nie mogąc poślubić ukochanej stwierdził jednak, że musi abdykować – bo bez swojej najważniejszej kobiety nie udźwignie ciężaru korony. Tak też się stało. 11 grudnia 1936 roku Edward VIII oficjalnie zrezygnował z tronu, przekazując koronę swojemu młodszemu bratu Jerzemu. Edward VIII poślubił Wallis Simpson 3 czerwca 1937 roku, nigdy nie osiedlając się w Anglii. Księżniczka Małgorzata jako wielka skandalistka brytyjskiego dworu Ród królewski tylko na pierwszy rzut oka wydaje się być nieskazitelny. Gdyby jednak wniknąć w historię każdej postaci, można by doszukać się drugiego dna ich osobowości. Ewenementem z całą pewnością była siostra królowej Elżbiety II, księżniczka Małgorzata. Niektórzy uznawali ją za czarną owcę królewskiej rodziny, choć ona sama zdawała się nie przejmować takim określeniem. Uwielbiała robić na przekór wszystkiemu i wszystkim, a bycie w centrum uwagi sprawiało jej wielką frajdę. Małgorzata nie kryła się z tym, że pije alkohol i pali papierosy. Nie ukrywała też romansu z młodszym mężczyzną i zawsze starała się żyć na swoich zasadach – np. każdego dnia paliła z rana papierosy w łóżku i czytała gazety lub słuchała radia, często popijając do tego drinki z wódką. Była bardzo inteligentna, choć potrafiła być również okrutna w słowach. Księżniczka Małgorzata również miała za sobą miłosną historię, która była nie mniej skandaliczna od poprzednich. Zakochała się bowiem w adiutancie swojego ojca, Peterze Townsendzie. Był on jednak żonaty i aż 16 lat starszy od Małgorzaty. Gdy jednak doszło do rozwodu między Townsendem a jego żoną, para wreszcie mogła przypieczętować związek. Windsorowie nie traktowali Petera i Małgorzaty poważnie, uznając to za chwilowe zauroczenie. Wielu Brytyjczyków kibicowało Małgorzacie, inni byli oburzeni jej zachowaniem. Elżbieta II nie zgodziła się na ślub siostry z Townsendem, wysyłając go do pracy w ambasadzie w Brukseli – a Małgorzacie polecając, by wyszła za niego, gdy skończy 25 lat. Wszyscy liczyli na to, że para się sobą znudzi i zapomni o uczuciu. Tak się jednak nie stało. Gdy Małgorzata znów spotkała się z Peterem po jego powrocie ze służby, postawiono im ultimatum – albo nie wezmą ślubu i będą żyć jak do tej pory, albo wezmą ślub, lecz Małgorzata będzie musiała opuścić dwór i straci wszelakie tytuły oraz przywileje. Małgorzata wybrała życie królewskie, choć była to dla niej bardzo trudna decyzja. Townsend i Małgorzata zawarli ze sobą pakt, by nie związali się nigdy z nikim innym, dochowując łączącej ich miłości. Peter jednak przyznał się ukochanej po dłuższym czasie, że kogoś poznał i będzie się żenić. Księżniczka Małgorzata opłakiwała go, coraz więcej paliła i piła. Niemal każdego dnia głośno imprezowała. Aby ukoić żal, zaręczyła się z fotografem Anthonym Armstrongiem-Jonesem. Ten związek nie należał jednak do idealnych, o czym można poczytać w wielu książkach dotyczących tajemnic życia rodziny królewskiej. Księżniczka Małgorzata w 2002 roku zmarła, do czego przyczyniło się jej uzależnienie od używek. Patrząc na cały ród Windsorów można mieć wrażenie, że to rodzina idealna. Jednak, czy taka faktycznie istnieje gdziekolwiek na świecie? Autor: Paulina Zambrzycka Bibliografia: Rybarczyk Marek: Tajemnice Windsorów, Wydawnictwo Marginesy, Warszawa 2013 Rybarczyk Marek: Elżbieta II. O czym nie mówi królowa?, Wydawnictwo Znak Literanova, Warszawa 2016 Rybarczyk Marek: Elżbieta, Filip, Diana i Meghan. Zmierzch świata Windsorów, Wydawnictwo MUZA Warszawa 2021 Marr Andrew: Prawdziwa Królowa. Elżbieta II, jakiej nie znamy, Wydawnictwo Marginesy, Warszawa 2017 Rybarczyk Marek: Skandale angielskich dworów, Wydawnictwo Prószyński Media, Warszawa 2018 Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 97,5% czytelników artykuł okazał się być pomocny

brytyjska rodzina królewska ciekawostki